Dit blog is, op mijn verzoek, geschreven door Jan Barendrecht, werkzaam als therapeut bij Praktijk Asclepios’. Ik verwijs regelmatig cliënten naar hem door. Er zullen nog meer blogs van zijn hand volgen.

Leila

Relatieproblemen en “de grote verschillen” tussen mannen en vrouwen Deel 1 en 2:

Zijn mannen en vrouwen gelijk of zijn ze totaal verschillend?
Wat is waar en hoe belangrijk is dat? En hoe gaan we daar met elkaar mee om?
Leila vroeg me hierover te schrijven op haar blog. Ik voldoe daar graag aan.

Allemaal, mannen en vrouwen, ervaren we dezelfde behoeften als eten, drinken, activiteit, slaap, licht en donker etc..
Allemaal ervaren we dezelfde emoties en zijn we dus wel eens bang, boos, blij of bedroefd.
Allemaal ervaren we de behoefte aan ontwikkeling, eigenheid, er mogen zijn, vrijheid, eigen ruimte.
Allemaal ervaren we de behoefte aan nabijheid, genegenheid, liefde, intimiteit, aanraking en seks en de wens om ons daarin te kunnen en durven uitdrukken. En als we de neiging voelen om iets daarvan te ontkennen, zit daar altijd diep verscholen, toch die werkelijke behoefte onder.

Waar zitten dan de verschillen? En hoe gaan we daar met elkaar mee om? Kan dat eigenlijk wel, of moeten we maniertjes gaan gebruiken? En wat is werkelijkheid en wat is vooroordeel?

Het uitgangspunt voor alle discussies is vaak het anatomische verschil tussen mannen en vrouwen. Dit leidt tot overtuigingen over andere, zgn. onoverkomelijke verschillen, die aanleiding geven tot misverstanden, ruzies en zelfs stuk lopende relaties.

Voorbeelden hiervan zijn:
Vrouwen zijn van het zwakke geslacht. Mannen zijn stoer.
Vrouwen moeten altijd geholpen worden. Mannen weten altijd alles beter. Als een vrouw iets wil vragen en vertellen, moet een man altijd een oplossing bieden. Mannen moeten alles opknappen. Vrouwen zijn snel radeloos. Mannen zijn mogen niet huilen. Vrouwen zijn emotioneel. Vrouwen willen je binden. Mannen kunnen niet blijven.
Mannen kunnen “het” altijd. Vrouwen doen het alleen als ze van je houden. Vrouwen bedoelen ja, als ze nee zeggen. Mannen moeten veroveren.

Tja, zo kunnen u en ik nog wel even door gaan. En ook in alle boeken die hierover zijn geschreven vind je veel van dit zelfde terug, worden oplossingen gezocht en adviezen gegeven.
Hier, binnen de mogelijkheden van dit blog, wandel ik met u door een aantal vragen, vooroordelen en voorbeelden heen.
En zoals het op een blog hoort, kunt u opmerkingen plaatsen en vragen stellen, waarop ik kan reageren.

Het meest intrigerende is dat al deze verschillen pas opkomen in een relatie. Dat maakt het interessant om naar de inhoud van die relatie te kijken. Vanuit welke behoeften komen mensen bij elkaar? Wat trekt ons naar elkaar toe en waar komt dat vandaan?
Hebben we echt de ander nodig om ons door het leven te loodsen? Hebben we echt pas het gevoel dat we leven als we zo dienstbaar zijn en voortdurend klaar staan voor de ander?
Voel je je pas echt zeker als er altijd iemand is die alles voor je doet en opknapt? Ben je echt pas gelukkig als je voortdurend complimentjes van de ander krijg om wat je allemaal doet?
En wat gebeurt er als je even geen tijd heb, het even ook niet weet. Of wat gebeurt er als je blijft vragen, omdat het nooit genoeg is?

Dan ontstaan de zogenaamde seksegebonden, rolbevestigende relatieproblemen; de sleur. Ook de intimiteit en de seks lijden er onder. We raken op elkaar uitgekeken en drijven steeds verder af van voor de hand liggende oplossingen. En zo spontaan als we met elkaar begonnen, zo dramatisch gaan we uit elkaar.

Wat wisten we van elkaars werkelijke behoeften en hoe goed kenden we die van ons zelf? Heb je ooit onvoorwaardelijk aan de ander gevraagd “waar heb jij behoefte aan?” En heb je ooit de ander van je eigen echte behoeften verteld? Ken je ze zelf eigenlijk wel en durf je daaraan toe te geven? Ben je misschien diep van binnen bang om de ander te verliezen, omdat die jou niet meer nodig heeft?
Houd jij, bewust of onbewust, de ander van jou afhankelijk zodat die je niet verlaat?

Soms, misschien in een opwelling, zeg je iets tegen de ander dat kwetsend blijkt te zijn. Dat was niet je bedoeling, maar onbewust raakte je de ander op een pijnplek. Wat doe je? Ga je je verdedigen?
Of vraag je wat er bij de ander gebeurde en luister je daar naar? Maken jullie ruimte om te luisteren naar elkaars verhaal?

Stel je voor dat ze vraagt: ”Mag ik je wat vertellen?” en dat je alleen luistert, dat ze je uiteindelijk bedankt en zegt, dat ze nu zelf de oplossing gevonden heeft. Wat gaat er dan door je heen? Dat ze je niet nodig heeft? Ga nog eens na wat er gebeurde? Je was haar klankbord; dat had ze nodig. Toen pas bleek dat ze het zelf wist en dat jij niet alles voor haar hoeft op te lossen. En dat is goed voor haar zelfvertrouwen en dat is toch geweldig? Draai de rollen eens om en voel wat er dan met jou gebeurt, dat je het misschien herkent. Dat jullie wezenlijk niet zo verschillend zijn.

Raak je uit je doen als de ander een keer geen tijd voor je heeft? Als de ander het druk heeft met andere dingen die gewoon een keer voorrang kunnen hebben? Ben je bang dat de ander niet meer terug komt en weet je niet hoe je de tijd moet doorkomen?

Realiseer je dan, dat dit je de gelegenheid biedt, te voelen hoe afhankelijk je bent. Dat je kennelijk niet alleen kunt zijn. Maar de ander is niet je vader of moeder en jij bent volwassen. Door even alleen te moeten zijn en te voelen wat er dan met je gebeurt, biedt de relatie je de kans, deze oude pijn op te lossen.

Deel 2:

“Relatieproblemen en het verschil tussen mannen en vrouwen” Deel 2

Bij de eerste ontmoeting voel en ken je alleen je eigen onzekerheid; “ben je wel leuk, aardig, gezellig genoeg, wat vindt de ander van je, en wat mag je verwachten, vragen, voorstellen, doen?
Dat de ander minstens net zo onzeker is realiseer je je niet en zeg je dan ook niet tegen elkaar.
Dit patroon herhaalt zich ook later in de relatie. Vragen als: “Waar heb je zin in, wat vind je leuk, lekker, fijn?” doe je b.v. af met “Ik vind alles goed, lekker, leuk, als jij het maar naar je zin hebt.” etc., meestal om de ander plezieren en soms om het jezelf makkelijk te maken. Je hoeft je dan immers niet bloot te geven. Je ziet daarbij over het hoofd dat je elkaar daardoor maar moeilijk echt leert kennen. Maar ken je jezelf eigenlijk voldoende om je behoefte te kunnen uitspreken of ben je bang om te falen en voor gek te staan of uitgelachen te worden? En zou de ander dat dan niet zijn?
Er is maar één manier om daar achter te komen: door je eigen onzekerheid uit te spreken en naar die van de ander te vragen, met de bereidheid om rustig en zonder oordeel naar elkaar te luisteren.

Het is niet eenvoudig om uit het oordeel te blijven. We zijn zo gewend om over van alles wat te moeten vinden. Maar bedenkt dan dat iedereen zijn eigen beleving heeft van zichzelf in de wereld om zich heen en dat al die belevingen en indrukken juist zijn, voor iedereen persoonlijk.
Ken je die filmscènes waarin twee mensen maar niet tot elkaar kunnen komen omdat ze zo vreselijk langs elkaar heen praten? Jij hoort en ziet het, omdat je de beelden van beide kanten kent. Maar zij zijn niet in staat om het aan elkaar te laten horen en zien.
Luisteren naar elkaar is dus belangrijk; luisteren, vragen als je iets niet begrijpt en laten uitpraten.

Daarnaast kun je vragen waar de ander behoefte aan heeft, wat iets heel anders is dan “willen”, omdat het uiten van behoefte de direct vertaling is van het gevoel en het uiten van de wil de vertaling is van het verstand.

Laat ik eens met een ander steentje nieuwe kringen in het water maken; kringen over liefde en houden van . Want daar gaat het toch ook om? Relatie, liefde, houden van, in alle uitingsvormen.
Twijfel je wel eens of de ander nog van je houdt? Je weet niet waardoor of waarom, maar toch heb je dat gevoel.
Wellicht lijkt of is de uitingsvorm veranderd en misschien is er ook op lichamelijke gebied, in de intimiteit, in de seks wat veranderd, zonder dat je je dat groei- of gewenningsproces bewust was.
Je kan je niet meer laten verrassen, ziet niet meer de uiting van liefde in de kleine dingen die er juist van getuigen dat de ander ons zo goed kent. Dat de ander ons beter kent dan wie ook, en soms zelf beter dan wij ons zelf kennen.
Hoe kijk je dan naar je eigen bijdrage? Hoe ontvang je wat de ander je aanreikt en wat geef jij?

Ik pak een grotere steen voor grotere kringen, koppel nog duidelijker liefde en houden van aan seks. Er is op koken en mode na geen onderwerp waar meer over geschreven wordt en met reden; het is voor iedereen een heel belangrijk onderwerp.
Het is belangrijk om tal van redenen; we vinden het fijn, we hebben er behoefte aan, we zijn er naar op zoek, we geven het exclusiviteit , we maken het tot onderwerp van bezit en jaloezie, er wordt om gevochten en we zien het als de ultieme uitingsvorm van onze liefde voor een ander.
Ondertussen zijn we echter maar heel magertjes in staat tot werkelijke, oprechte communicatie over onze seksuele behoeften, gevoelens, vermogens, wensen en fantasieën.
Dat manco ligt al besloten in onze opvoeding. Ben je getuige geweest van de seksuele relatie van je ouders? Heb je de grootsheid en kracht van een gezonde, complete, helende, groeiende seksuele relatie van jong af aan meegekregen?
De ooievaar, de bloemkool of de muziek waren ooit de brengers van broertjes en zusjes maar geloven kon je het niet. Tussen je dijen heerste immers dat vreemde, niet benoemde gevoel.
Gelukkig is er sinds internet veel veranderd. Dat heeft echter zo snel en zulke grote vormen aangenomen dat je er het juiste spoor makkelijk in bijster raakt.

Wat heeft dit alles te maken met “het verschil tussen mannen en vrouwen”?
Veel, heel veel, zo niet alles. Het ligt aan de basis van de relatie waar de voedingsbron ligt voor de diepgang er van.
Ik kom er op terug in mijn volgende stuk. Ondertussen kun je er over nadenken, vragen stellen, op zoek gaan naar je eigen antwoorden, alleen of samen met je partner.
Je kunt ook al reageren en je vragen of opmerkingen doorsturen. Voel je vrij.

Vragen stellen? E-mail via de contact pagina naar praktijk Asclepios: www.hypnose-regressie.nl

Vriendelijke groet,

Jan.